مرحوم آیت الله سید عبد الکریم کشمیری

نزدیکترین و بهترین راه وصال به حق و معرفت ربّ، خودشناسی و به تبع آن خودسازی است. راه و روندهٔ آن از جان و نفس سالک جدا نیست لذا بهترین روش سلوکی طبق بیان وحی و دستور اساتید عرفان ائمهٔ اطهار، برطرف کردن موانع درونی و ترک معاصی در موارد اعتقادی، اخلاقی و عملی است و بعد قرب نوافل از طریق انجام مستحبات به هر اندازه که مقدور سالک باشد. عارف بالله سید علی قاضی که امام خمینی در وصف ایشان فرمود: «قاضی کوه توحید بود» به سبب التزام و کثرت پرداختن به مستحبات از جانب برخی به ایشان تهمت مرائی زده شد و شاید تفاوت اصلی سلوک عرفایی مثل قاضی که تابع محض معصومین در سلوک الی الله هستند با فرق صوفیه همین مورد که اشاره شد باشد و این تفاوت‌های عمده دو روش سلوکی عرفای متأله و صوفیه نزد برخی معاصران زمان قاضی و بعد از آن پوشیده ماند و سبب بی‌حرمتی‌هایی به ایشان و امثال ایشان شد. از شاگردان برجسته مرحوم سید علی قاضی، عارف واصل سید عبدالکریم کشمیری است. بیان سرگذشت و حالات عجیب ایشان مجالی دیگر می‌طلبد اما به این مناسبت که استاد خود واصل و دارای اجازهٔ ذکر از اساتیدشان بودند در پاسخ سؤال شخصی که پرسید: «استاد راه رسیدن به خدا برای خلق الله چیست و باید چه کار کنند؟» ایشان  که به نظر حقیر حاصل تمام داشته‌های خود را گفت فرمودند: «تا می‌توانند روزه بگیرند، کم بخوابند، تهجد داشته باشند و نماز شب را ترک نکنند، از مردم دوری کنند (یعنی ترک محافل و مجالس لغو و بیهوده)، ذکر یونسیه در سجده به عدد 400 (طبق دستور یکی از اساتید لازم نیست مانند فریضه رعایت هفت موضع سجده موقع گفتن ذکر بشود بلکه برخورد پیشانی با مهر کافی است) ایشان در پایان فرمودند: «راه رسیدن به خدا غیر از اینها نیست.»

توضیحات بیشتر در مورد ذکر یونسیه از کتاب: «روح و ریحان و صحبت جانان (شرح احوالات و مکاشفات و شیوه سلوکی آیت الحق سید عبدالکریم کشمیری)» به تألیف: سید علی اکبر صداقت،  انتشارات آیت اشراق صفحات 80 الی 82: ذکر یونسیه مراد آیه 87 سوره انبیاء است: «لَّا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ الظَّالِمِينَ: معبودى جز تو نيست منزهى تو راستى كه من از ستمكاران بودم.» سلسلهٔ عرفای قرن اخیر، از آیت الله سید علی شوشتری، ملاحسینقلی همدانی، سید احمد کربلایی و سید علی آقا قاضی تا جناب استاد (سید عبدالکریم کشمیری)، همگی اتفاق و تأکید بر این استغفار کامل آن هم در سجده داشتند. اعداد آن 400، 700، 1001، 3000، 4000 و 7000 بار می‌باشد که بستگی به دستور استاد و قابلیت طالب دارد. اما عدد 400 برای همه، آن هم شب‌ها بعد از نماز عشاء تا هر وقت شب در سجده، نافع است. چون این ذکر به یک معنی استغفار است و هیچ عوارضی در آن نیست.

جنابش در آثار این ذکر می‌فرمودند:

1) برای دیدن حالات برزخی مؤثر است، و در نجف برایم کراراً اتفاق می‌افتاد.

2) برای تقویت نفس و قلب و مکاشفات بسیار خوب است.

3) چیزی بهتر از ذکر یونسیه برای پیشرفت راه ندارم.

4) برای رفع حجب و نورانیت مؤثر است.

5) استجابت دعا و نجات مؤمنین، از طرف خدا شامل گوینده آن می‌شود.

6) تجرد، با مداومت این ذکر حاصل می‌شود، چنانکه برای مرحوم سید حاشم حداد سه روز حالت تجرد برزخی اتفاق افتاد، که البته مکاشفه این طول زمانی را ندارد.

آخوند ملاحسیقلی همدانی فرموده بود: هر قدر در هر وقت بتوانید این ذکر را بگویید، و مرحوم شیخ محمّد بهاری در تذکرة المتقین فرموده بود: «سالک در اواسط کارش این ذکر را بگوید.» (عددش به ابجد 2374 می‌شود.) حضرت استاد از قول مرحوم سید هاشم حداد نقل کرد که ذکر یونسیه برای معرفت نفس و معرفت ربّ مؤثر است، و خودش به ذکر یونسیه مشغول بود. وقتی سؤال کردم: در ایام فراغت، همانند راه رفتن و نشستن، چه ذکری برای نورانیت قلب و رفع حجب خوب است؟ فرمود: «ذکر یونسیه.» می‌فرمود: «عدد 3000 به بعد برای کمّلین (سالکینی که از مراحلی و منازلی عبور کرده‌اند) می‌باشد.» جناب استاد مدت زیادی این ذکر را در نجف 3000 مرتبه در سجده می‌گفتند.